Pieśn o bębnie

Odeszły pasterskie fletnie

złoto niedzielnych trąbek

zielone echa waltornie

i skrzypce także odeszły -



pozostał tylko bęben

i bęben gra nam dalej

odświętny marsz żałobny marsz

proste uczucia idą w takt

na sztywnych nogach dobosz gra

i jedna myśl i słowo jedno

gdy bęben wzywa stromą przepaść



niesiemy kłosy lub nagrobek

co mądry nam wywróży bęben

gdy w skórę bruków bije krok

ten hardy krok co świat przemieni

na pochód i na okrzyk jeden



nareszcie idzie ludzkość cała

nareszcie każdy trafił w krok

cielęca skóra pałki dwie

rozbiły wieże i samotność

i stratowane jest milczenie

i śmierć niestraszna kiedy tłumna



kolumna prochu nad pochodem

rozstąpi się posłuszne morze

zejdziemy nisko do czeluści

do pustych piekieł oraz wyżej

nieba sprawdzamy nieprawdziwość

i wyzwolony od przestrachów

w piasek się zmieni cały pochód

niesiony przez szyderczy wiatr



i tak ostatnie echo przejdzie

po nieposłusznej pleśni ziemi

zostanie tylko bęben bęben

dyktator muzyk rozgromionych